Typha latifolia

Οικογένεια: Typhaceae

Περιγραφή

Πρόκειται για πολυετές, ποώδες είδος με ευρεία κατανομή στο βόρειο ημισφαίριο, όπου φύεται στις όχθες λιμνών και ποταμών, καθώς και σε βαλτώδεις και τελματώδεις τοποθεσίες. Όπως και τα υπόλοιπα μέλη του γένους της,  αποτελεί είδος το οποίο επεκτείνεται  γρήγορα με τη βοήθεια του ριζώματος του. Τα φύλλα της είναι μεγάλα, σχετικά στενά, επιμήκη λογχοειδή, έχουν ζωηρό γλαυκοπράσινο χρώμα και σχηματίζουν πυκνές, όρθιες συστάδες ύψους 1,5 έως 3 m και πλάτους 1 έως 1,5 m. Οι ιδιαίτερες, χαρακτηριστικές επιμήκεις ταξιανθίες εμφανίζονται επάκρια ψηλών, λεπτών στελεχών από τον Ιούνιο έως τον Αύγουστο, αποτελούμενες από θηλυκά και αρσενικά άνθη με παρόμοια εμφάνιση (μικροσκοπικά, καφέ χρώματος και τριχωτά), τα οποία φέρονται σε δύο διακριτά αλλά ενιαία τμήματα της ταξιανθίας. Κατά τη διάρκεια του φθινοπώρου, αυτές ωριμάζουν και ξηραίνονται, με τους μικροσκοπικούς σπόρους να απελευθερώνονται κατά την αποδόμησή τους σε χνουδωτές μάζες στη διάρκεια του χειμώνα.

Καλλιέργεια

Πρόκειται για φυτό πολύ γρήγορης ανάπτυξης,  ιδιαίτερα σκληρό, ευπροσάρμοστο κι εύκολο στην καλλιέργειά του. Προτιμά τις προσήλιες θέσεις, καθώς και  τη μόνιμη παρουσία στάσιμου, γλυκού νερού, φυτευόμενο σε βάθος 10 έως 30 cm κάτω από την επιφάνεια του νερού. Παρόλ' αυτά, προσαρμόζεται και σε θέσεις μεγαλύτερου βάθους, με τα φυτά να αναπτύσσονται εξίσου καλά όταν τοποθετούνται μέχρι και 80 έως 100 cm βάθος νερού. Αντέχει σε ελάχιστες θερμοκρασίες μέχρι - 35 °C τουλάχιστον, με τα φύλλα να κιτρινίζουν και να νεκρώνονται με την έλευση των χαμηλών χειμερινών θερμοκρασιών, ενώ παρουσιάζει μικρή ανοχή στην αλατότητα και στα ασβεστούχα εδάφη. Μετά την ολοκλήρωση της ανθοφορίας, συνίσταται να απομακρύνονται τα ανθοφόρα στελέχη, καθώς και να αφαιρούνται τα νεκρά φύλλα κατά το τέλος του χειμώνα. Πολλαπλασιάζεται εύκολα με διαίρεση του ριζώματος αλλά και σπόρους. Σε μεγάλους κήπους και υπό ιδανικές συνθήκες η ανάπτυξη του φυτού θα πρέπει να ελέγχεται προληπτικά ή διορθωτικά, προκειμένου να μην εμφανίσει επεκτατική συμπεριφορά, καθώς έχει τη τάση να αναπαράγεται αγενώς επιθετικά, σχηματίζοντας πυκνές αποικίες που μπορεί να εκτοπίσουν άλλα είδη. Προκειμένου αυτό να αποφευχθεί, προτείνεται να τοποθετείται εντός καταλλήλων βυθισμένων φυτοδοχείων.

Χρήσεις

Αυτό το υδροχαρές αυτοφυές είδος ανήκει σε ένα διαδεδομένο γένος φυτών που στην χώρα μας είναι συλλογικά γνωστά ως βούρλα, ξεχωρίζοντας από τα υπόλοιπα, παρόμοια είδη για τα σχετικά πλατιά, μεγάλα φύλλα και τις ενιαίες ταξικαρπίες. Πρόκειται για φυτό ιδιαίτερα κατάλληλο για μαζικές φυτεύσεις σε μεγάλες ομάδες σε παρόχθιες και παραλίμνιες θέσεις, ιδιαίτερα σε μεγάλους υδρόβιους κήπους και πάρκα. Χρήσιμο είδος και για τη συμμετοχή του σε μεικτές μπορντούρες και παρτέρια υδρόβιων και υδροχαρών, ιδιαίτερα σε κήπους με φυσικό ή σύγχρονο χαρακτήρα, καθώς και για την καλλιέργειά του ως ασυνήθιστο γλαστρόφυτο σε κατάλληλα διαμορφωμένα φυτοδοχεία. Εξαιρετικά ενδιαφέρον είδος και για χρήση του στην ανθοδετική, καθώς και για την αποκατάσταση υποβαθμισμένων υδροβιοτόπων. Εξαιρετικά ελκυστικό σε άγρια ζώα όπως πτηνά και μικρά θηλαστικά, τα οποία βρίσκουν καταφύγιο στο εσωτερικό του φυλλώματος και χρησιμοποιούν τα φύλλα για να κατασκευάσουν τις φωλιές του. Αναφέρονται χρήσεις του ως φαρμακευτικό, λαχανευόμενο και κλωστικό φυτό.