Nymphaea 'Marliacea Carnea'

Οικογένεια: Nympheaceae

Περιγραφή

Πρόκειται για μία ποικιλία νούφαρου που δημιουργήθηκε από έναν από τους πρώτους υβριδιστές νουφάρων, το Latour-Marlac, το 1887. Είναι ένα βυθισμένο, επιπλέον υδρόβιο φυτό, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια του νερού. Το φυτό αναπτύσσεται από κονδυλώδες, έρπον ρίζωμα το οποίο είναι στερεωμένο στον πυθμένα και συγκρατείται με τη βοήθεια των ριζών του. Από το ρίζωμα εκφύονται πολυάριθμοι μακριοί, ευλύγιστοι μίσχοι που επιπλέουν χάρη στον αέρα που περιέχουν στο εσωτερικό τους, καταλήγοντας σε σχετικά μεγάλα (διαμέτρου 14 έως 20 cm) επιπλέοντα φύλλα κυκλικού-καρδιοειδούς σχήματος και στιλπνής υφής, τα οποία έχουν ζωηρό πράσινο χρώμα με ορειχάλκινους τόνους κατά την έκπτυξή τους, δημιουργώντας ελεύθερους ρόδακες διαμέτρου 1 έως 1,2 m. Τα εξαιρετικά όμορφα άνθη, τα οποία επιπλέουν στην επιφάνεια του νερού, ανοίγοντας τις πρωινές ώρες, εμφανίζονται σε συνεχόμενα κύματα ανθοφορίας από τον Απρίλιο έως τον Ιούλιο, ενίοτε και έως τον Οκτώβριο. Έχουν αρχικά κωδωνοειδές και στη συνέχεια αστεροειδές σχήμα, διάμετρο 12 cm και αποτελούνται από 25 έως 30 πέταλα μήκους 5 cm με απαλό ροζ χρώμα, τα οποία περιβάλλουν πολυάριθμους στήμονες με χρυσοκίτρινο χρώμα, ενώ η στεφάνη περιβάλλεται από 4 ροζ σέπαλα. 

Καλλιέργεια

Αποτελεί ποικιλία με μέτριο έως σχετικά μεγάλο ρυθμό ανάπτυξης, η οποία είναι αρκετά ανθεκτική και εύκολη στην καλλιέργειά της. Πρόκειται για ένα υποχρεωτικά υδρόβιο φυτό, το οποίο θα πρέπει να στερεώνεται στον πυθμένα υδάτινων σωμάτων ή να βυθίζεται σε κατάλληλους περιέκτες για υδρόβια φυτά. Προτιμάει προσήλιες θέσεις, καθώς και την εγκατάστασή του σε πλούσια, πηλώδη εδάφη ή πυθμένες λιμνών. Προτείνεται να χρησιμοποιούνται κατάλληλα φυτοδοχεία υδρόβιων φυτών για την εγκατάστασή του, διευκολύνοντας την εγκατάσταση και την φροντίδα του, τα οποία θα πρέπει να βυθίζονται σε βάθος 40 έως 100 cm κάτω από την επιφάνεια του νερού, ανάλογα με το μέγεθος του φυτού. Όπως και τα υπόλοιπα εύκρατα είδη νουφάρων, είναι ανθεκτικό σε περιοχές με ψυχρούς χειμώνες, όπου κατά τον χειμερινό του λήθαργο αντέχει σε ελάχιστη θερμοκρασία έως - 35 °C. Κατά τη διάρκεια του φθινοπώρου, ο ρυθμός ανάπτυξής του μειώνεται, ενώ υπό την επίδραση χαμηλών θερμοκρασιών, το μεγαλύτερο μέρος των επιπλέοντων φύλλων νεκρώνεται, με το φυτό να παράγει μικρά, βυθισμένα φύλλα καφέ χρώματος και αδρής υφής (χειμερινά φύλλα). Υπερβολικά υψηλές θερμοκρασίες οδηγούν στην επιβράδυνση της ανάπτυξης του φυτού και στην παραγωγή πιο ανοιχτόχρωμων, συχνά χλωρωτικών και υδαρών βλαστών και φύλλων, με το βέλτιστο εύρος να κυμαίνεται μεταξύ των 15 και των 25 °C. Όταν καλλιεργείται σε υδατοπεριέκτες ή σε τεχνητά υδάτινα σώματα, θα πρέπει να λιπαίνεται τακτικά με λίπασμα ειδικό για υδροχαρή φυτά. Αναφέρεται πως το είδος αυτό μπορεί να επιβιώσει ακόμα και σε πλήρη, παροδική ξήρανση του υδάτινου σώματος στο οποίο φύεται, όμως η καταπόνηση αυτή θα πρέπει να αποφεύγεται κατά την καλλιέργειά του. Πολλαπλασιάζεται πολύ εύκολα με διαίρεση των ριζωμάτων κάθε 2 έως 3 χρόνια, χάρη στην φυσική επέκταση των οποίων σχηματίζει εκτεταμένες αποικίες στις κατάλληλες συνθήκες.

Χρήσεις

Η ιστορική αυτή ποικιλία, η οποία αποτελεί ένα από τα νούφαρα που καλλιεργούσε ο ιμπρεσσιονιστής ζωγράφος Claude Monet στους κήπους του, ξεχωρίζει για τη μεγάλη ευελιξία και ανθεκτικότητά της, καθώς και το ιδιαίτερο παστέλ ροζ, σάρκινο χρώμα των συμμετρικών ανθέων της. Προτείνεται ιδιαίτερα για τη φύτευσή της σε φυσικά ή τεχνητά υδάτινα σώματα όπως λίμνες, στέρνες, γούρνες, δεξαμενές και άλλα, όπου συστήνεται να φυτεύεται σε θέσεις με βάθος μεγαλύτερο των 40 cm, με την καλύτερη ανάπτυξη να παρατηρείται σε μεγάλες λίμνες, όπου τα φυτά σχηματίζουν εκτεταμένες αποικίες υψηλής αισθητικής αξίας. Tα άνθη του μπορούν να χρησιμοποιηθούν στην ανθοδετική. Αναφέρεται πως τα βυθισμένα στελέχη και φύλλα του φυτού χρησιμοποιούνται ως κρυψώνα και αποθετήριο αυγών για διάφορα είδη ψαριών, ενώ τα άνθη είναι ιδιαίτερα ελκυστικά για έντομα-επικονιαστές όπως σκαθάρια και μέλισσες. Με την ανάπτυξή του συμβάλει στην σκιάση και την οξυγόνωση του υδάτινου σώματος στο οποίο αναπτύσσεται, αποτρέποντας την ανάπτυξη αλγών και υποξικών συνθηκών αντίστοιχα.

.